Έφευγε η μέρα κατάκοπη,
τη συνόδευε καταιγίδα αδιάκοπη.
Με λυγμούς και οι δυό μας αγκαλιασμένοι,
μας θωρούσε η ώρα, σαν να’ ταν χαμένη.
Φεύγεις μονάχη, μένω μονάχος…
Ρωτώ την καρδιά μου, μην κάνουμε λάθος (;)
Δίχως τα δικά σου τα χάδια,
να πλαγιάζω τα βράδια…
Να ξυπνώ μ’ εφιάλτες,
μη χαθείς σ’ άλλες στράτες.
Έρχετ’ η νύχτα τρεκλίζοντας,
τις μοναξιές μας ρωτάει σφυρίζοντας.
Γιατί πονάτε άδικα και οι δυό σας (;)
Αφού ο καιρός, θα είναι πάντα δικός σας.
Φεύγεις μονάχη, μένω μονάχος…
Ρωτάς την καρδιά σου, μην κάνουμε λάθος (;)
Δίχως τα δικά μου τα χάδια,
να πλαγιάζεις τα βράδια…
Να ξυπνάς μ’ εφιάλτες,
μη χαθώ σ’ άλλες στράτες.
