Μιά νύχτα με Πανσέληνο
στους δρόμους της αγάπης,
περνούσε ο Αυγερινός,
μ’ αστέρια συντροφιά του.
Τα μάτια τ’ έβγαζαν φωτιές,
τα χείλη του τραγούδια
και η καρδιά του πρόσμενε
να ’βρεί τον έρωτά του.
Τα νυχτοπούλια έπλεκαν
φωλιές για τα παιδιά τους,
ο Γκιώνης μόνος κι έρημος
γυρνούσε απ’ το παζάρι.
Στο καλντερίμι η τρελή,
της νύχτας θυγατέρα,
ρωτάει τον Αυγερινό…
Πού χάθηκε η αγάπη;
