Στη μοίρα στήσαν ξόβεργες,
στην τύχη μια κρεμάλα.
Στους καλογήρους Άνοιξες,
στις καλογριές μια σκάλα.
Για ν’ ανεβούν στου έρωτα
τις μυρωμένες σκήτες,
που τραγουδάνε οι καρδιές,
άγγελοι και αλήτες.
Γιατί έχει ο έρωτας φωτιές
καίει τα χαλινάρια,
κρεμάλες, ξόβεργες, ξωθιές
κι όλα τα νόθα χνάρια.
Στο γέλιο βάλαν κράτηση
και στη χαρά ισόβια,
στα παλικάρια κώνειο,
στις κοπελιές εμπόδια.
Μην κοιμηθούν στου έρωτα
τα εαρινά παλάτια
κι ελπίδες, όνειρα πουλούν,
σαν ευτελή πραμάτεια.
Γιατί έχει ο έρωτας φτερά,
πολύ ψηλά πετάει,
τους θησαυρούς όλης της Γης,
απ’ τους εχθρούς φυλάει…
