Σε ταξιδεύαν πέλαγα, σε νανουρίζαν γλάροι.
Μιλούσες με τα μάτια σου, ξόδευες την καρδιά σου.
Την Κρήτη ’χες κατάκαρδα, τ’ αδέλφια σου, τους φίλους.
Είχες τα χρόνια του Χριστού, σε σταύρωσαν Αντώνη.
Σε κρέμασαν στα κύματα, σε κάψαν στο λιμάνι.
Είχαν ανθρώπινη μορφή, μα στην ψυχή φονιάδες.
Σε χώρισαν απ’ τη ζωή, την αγκαλιά της Κρήτης.
Λυκάνθρωποι, λευκή στολή, κατάμαυροι της ρήξης.
Παντρεύτηκες τη θάλασσα που τόσο αγαπούσες.
Κύματα, γλάροι τραγουδούν κι εσύ χειροκροτούσες.
Αντώνη, Παραδείσου Φως και Ουρανέ Αγάπης.
Αντώνη αιώνιος Κρητικός, για την Αγάπη εχάθεις.
Σε νανουρίζουν Άγγελοι, σε ταξιδεύουν Λύρες.
Το Κρητικό το πέλαγος, τ’ Αρκάδι, ο Ψηλορείτης.
Λαούτα, Πεντοζάληδες, Αετοί Λεβεντογέννας.
Παντρεύτηκες τη θάλασσα, που τόσο αγαπούσες.
… τους σταυρωτές σου Αντώνη μου κι αυτούς θα συγχωρούσες.
«Σεπτέμβριος 2023»
