Στα βάθη των αιώνων,
σε ιστορίες άγριες.
Στη γη των παγετώνων,
’συ τραγουδούσες άριες.
Καθόσουν σ’ ένα θρόνο
και φυγουράριζες
–του νού σου φαντασιώσεις –
Μα στην ουσία γκάριζες.
Στα πλάτη και στα μήκη,
σ’ ονειρεμένες χώρες σου.
Κρατούσες τον πλανήτη,
στης τέχνης τις αιώρες σου.
