Μοναδική παραγωγή, έχουμε τα σκουπίδια
και οξυγόνο στη ζωή, δασών αποκαΐδια.
Γεμίζουν οι χωματερές, νομότυπες και όχι,
με χρήσιμα και άχρηστα, στης ύλης την απόχη.
Σακούλες, νάϋλον, χαρτιά, σερβιέτες, μπέϊμπυ-λίνα,
κονσερβοκούτια, τρόφιμα, στρώματα, κομοδίνα.
Χαρτόκουτα; Ως το Θεό «Σαββάτο μεσημέρι»
Υγεία, Κάλλος, Ομορφιά; Λίγο μας ενδιαφέρει.
Αρκεί να φύγουν από ’μας «ας τα ξεφορτωθούμε»
τις επιπτώσεις πούρχονται, «παιδιά μας» θα τις βρούνε.
Η υπερκατανάλωση, η αλόγιστη σπατάλη,
της «ύλης ο παράδεισος» φέρνει αυτό το χάλι.
Το όζον αφανίζεται, λιώνουν οι παγετώνες,
Σαχάρα ο πλανήτης μας και στις ψυχές; Τυφώνες.
… Να λειτουργούν αυτόματα, δίχως να κουραστούμε
και όταν έλθουν δύσκολα; Πού χώρος να κρυφτούμε;
