Τα νιάτα ρώτησαν μιά αστραπή:
Πώς τρέχεις τόσο γρήγορα,
έτσι δαιμονισμένα;
Κι απάντησε η αστραπή:
Μπροστά σ’ εσάς!!
Τρέχω αργά,
’σεις πάτε στα χαμένα.
–Μα τρέχουμε, να προφθάσουμε,
τα νιάτα να χορτάσουμε…
–Αχ! Δε χορταίνετ’ η ζωή…
κι έγινε βράδυ το πρωί…
