Με έδεσες γερά στα παραγάδια,
στα δίχτυα του μυαλού με έκλεισες,
μα είναι πάντα η καρδιά σου άδεια,
ποτέ δεν με κατέκτησες.
Μου έδεσες σφιχτά χέρια και πόδια,
σε λίμνες της ψυχής ταξίδευες,
μα η ζωή σου, πάντοτε σ’ εμπόδια,
τα όνειρά σου, σκότωνες και λήστευες.
Μην απορείς, μην απορείς,
πως όλ’ αυτά δεν τα μπορείς.
Είναι θολή, είναι μαβιά,
της μοίρας σου η μολυβιά.
