(Ι)
Βγαίνουν παρέα οι καημοί,
σε σκοτεινά μπαράκια
κι όλοι εμείς(;)
Μικροαστοί,
γκάλοπ σε μηχανάκια.
Ξύνουν μαχαίρια τις πληγές, απ’ τα θολά κανάλια
κι όλοι εμείς(;) Δροσοπηγές, για άρρωστα κεφάλια.
Τρέχουν οι πόνοι στα στενά,
στις πολυκατοικίες
κι όλοι εμείς(;)
Στο πουθενά,
τροφή για αδικίες.
Κάνουνε «μπάζες» τις γιορτές, οι δήθεν παντογνώστες
κι όλοι εμείς(;) Με το ΥΠΟ*, στα φούμαρα, στις μόστρες.
*ΥΠΟ= Υπουργείο Πολιτισμού
(ΙΙ)
Βγάζουνε πάντα τα στραβά,
σαν πρότυπα, εικόνες
κι όλοι εμείς(;)
Με τα χαζά,
παράθυρα, πυλώνες.
Παίρνουν των αηδονιών λαλιά, τη δίνουν σε κοράκια
κι όλοι εμείς(;) Ούτε μιλιά, κουφοί στα καμπανάκια.
Τρέχουν σε «νώθαι εκπωμπαί»
να τα οικονομήσουν(;)
Κι όλοι εμείς(;)
Στον καναπέ,
για να μας ευνουχίσουν.
Και βρίσκονται πάσα στιγμή, κρατώντας το φραγγέλιο
κι όλοι εμείς(;) Οι κριτικοί, που χάσαμε το γέλιο.
(ΙΙΙ)
Και κρύβουν όλες τις χαρές,
μέσα στις ανασφάλειες
κι όλοι εμείς(;)
Στο εκκρεμές,
με πούδρες και βεντάλιες.
Μας σπρώχνουν μέσα στη φωτιά, με άσπρες και μαστούρες
κι όλοι εμείς(;) Μάτια κλειστά, σε μπούρδες κι αγιαστούρες.
Και κλέβουνε τον μπεζαχτά,
με γλώσσα ή μετάνοιες
κι όλοι εμείς(;)
Μέσ’ στα σκατά,
TV και περηφάνιες.
Στον άλλο κόσμο οι ψυχές, μας λεν ότι αγιάζουν
κι όλοι εμείς(;) Επίκυψη σ’ αυτούς που μας βιάζουν.
