(Ι)
Δεν κλείσανε τα μάτια σου
απ’ τον «μπουχό» της σκόνης,
σφράγισαν τα κομμάτια σου,
πάθη της σιλικόνης.
Η Μελπομένη κι η Ερατώ,
κάνουν τον κόσμο σου ορατό.
Η Πολύμνια κι η Ουρανία,
σπάν’ του μυαλού σου την ανία.
(ΙΙ)
Δε χλώμιασαν τα σήμαντρα
στου εσπερινού το χρέος,
κλάψανε στα διαβήματα,
στου χωρισμού το δέος.
Η Τερψιχόρη κι η μικρή Κλειώ,
κάνουν καινούργιο το παλιό.
Η Καλλιόπη, η Σαπφώ η Λεσβία,
έχουν τη Θάλεια, την Ευτέρπη
σ’ αγωνία.
