Πήρα τους δρόμους της ψυχής,
τα καλντερίμια του μυαλού.
Πήρα τα φώτα της αυγής,
τα σκαλοπάτια τ' ουρανού.
Γύρισα τις γειτονιές του κόσμου,
μα δε σε είδαν φως μου.
Στους κάμπους, στις βουνοκορφές αητέ μου,
δε σ' ανταμώσαν ακριβέ μου.
Σ' ωκεανούς, σε θάλασσες καμάρι μου,
το γέλιο σου δεν άνθισε φεγγάρι μου.
Πήρα αγγέλων τα φτερά
και του Θεού τα μάτια.
Στου Ιορδάνη τα νερά,
τα όνειρα κομμάτια.
Ζήτησα τις προσευχές του κόσμου,
μα δεν τις άκουγε ο Θεός μου.
Πόλεμοι, βομβαρδισμοί, αδικίες,
πώς ν’ ακουστούν, λυγμοί, ικεσίες;
Πανάγαθε μη γέρασες, με εγκεφαλικά
και δεν γνωρίζεις για αθώων φονικά;
Άφησες να κυβερνούν, ψυχοπαθείς, κοράκια,
να σφάζουν άστεγους, μανάδες και παιδάκια...