Στα Σπάτα η Λίντα τραγουδά
μαγεύει τ’ αεροπλάνα
και ταξιδεύει τις καρδιές,
σαν τα μωρά η μάνα.
Περνά η φωνή της ουρανούς,
’μερώνει τον πλανήτη
φωτίζει τον Πολιτισμό,
στολίζει κάθε σπίτι.
Έχεις χάρες, Θείο Δώρο
και τιμάς (τιμάς) αυτό το χώρο,
τις ψυχές μας σεργιανάς. (δίς)
Κάφροι όμως το χτυπούνε,
στο τραγού (τραγούδι) ασελγούνε.
… Πώς αντέχεις; Δεν πονάς; (δίς)
Και με του Χιώτη τις πενιές
Παίρνει ο λαός ελπίδες
και με της Λίντας τη φωνή
του ήλιου τις αχτίδες.
Τα λόγια τους γλυκό κρασί
τον έρωτα μεθούνε,
τις λύπες κάνουνε χαρές,
τους πόθους σεργιανούνε.
Με «ΦΛΟΓΕΣ» Λίντα απαντάς
σε τραγουδιών σκοτάδια,
με «ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΑ»
βάνεις ζωής σημάδια…