Χαθήκανε οι ομορφιές,
τα λόγια της παρέας.
Ξεθώριασαν οι αγκαλιές,
τα φώτα της αυλαίας.
Παγίδευσαν τα δειλινά
τις ώρες και τα σπίτια.
Πληγώσανε τα ορφανά,
τα ξέγνοιαστα σπουργίτια.
Αχρήστευσαν και τις καρδιές
να μη ρυθμοχτυπούνε.
Φιμώσανε και τις ματιές
τους έρωτες μη ’δούνε.
Δε γυρίζει πίσω το ποτάμι,
τρέχει πάντοτε εμπρός.
Θα τα πάρει όλα το τσουνάμι
και η γη θάναι γκρεμός.