Καράβια πάνε κι έρχονται,
τα χαιρετά η Ραφήνα
και το μαντήλι της κουνά.
Τα χρόνια φεύγουν, χάνονται
δεν τα μετρά η Μαλβίνα,
μα της θυμίζουν πως γερνά.
Καράβια δένουν, χάνονται
τα λησμονά η Ραφήνα,
πιάνουν οι άγκυρες σκουριά.
Τα νιάτα τρέχουν, σβήνονται
μονάχη κι η Μαλβίνα,
νοιώθει τα πόδια της βαριά.
Τα χρόνια γρήγορα περνούν
μαχαίρια, ύπουλα χτυπούν
και οι πληγές(;) Αγιάτρευτες.
Τα χρόνια έχουν και χαρές,
άτολμες και περαστικές,
μικρές και απροστάτευτες.